Nadchodzą Kryminaliści

Uff, co za ulga! Znalazłem w końcu chwilę spokoju, żeby opisać, co ostatnio działo się u Parkowca. Sam pomysł na temat tekstu pojawił się w mojej głowie już dawno temu, brakowało jednak ciągle czasu, żeby o tym przystępnie napisać. A gdy czas się wreszcie znalazł – poczułem dużą radość z samego pisania. Naprawdę mnie to wciągnęło i szczerze polecam taką formę ekspresji.

Tyle słowem wstępu, czas na główny temat listopadowego (chociaż pewnie pojawi się na blogu z początkiem grudnia) tekstu, czyli Młodzieżowy Wolontariat w Parkach Narodowych. Jakiś czas temu Pani Dyrektor poprosiła, żebym z ramienia Poleskiego Parku Narodowego został opiekunem grupy młodzieży z Urszulina, biorącej udział w pewnym przedsięwzięciu. Projekt miał na celu przybliżyć młodzieży z okolic Poleskiego i Kampinoskiego Parku Narodowego, jak wygląda wolontariat w parkach narodowych, a jego koordynatorem była Paulina ze Stowarzyszenia „Cztery Krajobrazy” w Kampinosie. Chciałbym ją serdecznie pozdrowić i mocno pochwalić za wykonanie kawału porządnej roboty! 

Pierwsze spotkanie w ramach projektu odbyło się w Kampinosie. Spotkaliśmy się z kampinoską młodzieżą i wspólnie spędzaliśmy czas. Obie grupy – urszulińska i kampinoska zasługują na pochwałę, bo bez większych przeszkód się zintegrowały i potrafiły współdziałać. Nie udałoby się to jednak bez pomocy trenerów Agnieszki i Tomka, którzy niestrudzenie motywowali młodzież do dalszej pracy.

Następnie – podczas wizyty w dyrekcji parku mogliśmy dowiedzieć się, jak wygląda tu praca wolontariusza. Jednym z ciekawszych elementów pobytu było wyzwanie, przed którym stanęła młodzież. Każde z gimnazjalistów, w drodze losowania, otrzymało zadanie. Była to symulacja załatwienia różnych parkowych procedur urzędowych, np. uzyskanie zgody na fotografowanie, umieszczenie informacji na stronie internetowej, wykupienie miejsca na ognisko, itd. Ciekawie było obserwować zetknięcie się gimnazjalistów z machiną urzędniczą ze świata dorosłych. Szczęśliwie wszystkim udało się załatwić sprawę do końca lub przynajmniej dowiedzieć się, w jaki sposób i gdzie można to zrobić. Chciałbym więc pogratulować wszystkim kolegom i koleżankom z KPN za cierpliwości i wyrozumiałość – sama młodzież była zdania, że mili pracownicy Parku bardzo im pomogli.

Kolejne spotkanie odbyło się w Urszulinie. Tutaj nie było już absolutnie żadnych problemów z integracją młodzieży, wszyscy dogadywali się ze sobą jak starzy znajomi. Również w Urszulinie śmiałkowie mieli szansę na podjęcie ciekawych wyzwań. Najpierw gimnazjaliści wyruszyli z zadaniem przeprowadzenia sondy ulicznej wśród mieszkańców gminy, dotyczącej zasadności wolontariatu w parkach narodowych. Chociaż niektóre odpowiedzi okazały się naprawdę zaskakujące, wszyscy odpowiadający byli zgodni, że wolontariusze mogliby się jednak przydać. Kolejnym interesującym elementem spotkania w Urszulinie była debata. Uczestnicy zostali podzieleni na zwolenników i przeciwników idei wolontariatu w parkach narodowych, a ich zadaniem było znalezienie merytorycznych argumentów, które miały przekonać sędziów. Młode umysły potrafią zadziwić. Zachwycił mnie nie tylko bardzo wysoki poziom debaty, ale i fantastyczne poczucie humoru uczestników. Koledzy Gabryś i Filip śmiało mogliby odnieść sukces na scenie kabaretowej, ponieważ swoimi wystąpieniami doprowadzili nas wszystkich do łez (ze śmiechu oczywiście).

Od wizyty w Urszulinie minęło już trochę czasu, a ja nadal z uśmiechem wspominam to spotkanie. Wybrałem się dlatego z moimi „Kryminalistami”, „Gimbazą” czy „Gwiazdeczkami” (jak zwykłem nazywać zaprzyjaźnioną młodzież) na weekendowe warsztaty do parku rekreacyjnego „Zoom Natury”. Udało się tu nie tylko w ciekawy sposób spędzić czas, ale i dowiedzieć się wielu interesujących rzeczy, np., że Pan Marek T. jest stanowczo za stary na szaleństwa w parku linowym… Tutaj również wielkie podziękowania i gratulacje dla ekipy „Zoom Natury” za przygotowanie i obsługę warsztatów.

 

Przed nami jeszcze jeden wyjazd i masa pracy, służącej jak najlepszemu poznaniu przez młodzież idei i zasad wolontariatu w parkach narodowych. 

Chciałbym się z Wami podzielić jeszcze refleksją, dotyczącą pracy z młodzieżą. Jest po prostu cudowna! Spodziewam się, że ktoś mógł się w tym momencie złapać za głowę, ponieważ gimnazjaliści bywają postrzegani jako samo zło. Prawda jest jednak taka, że ci młodzi ludzie, podobnie jak my, mają swoje upodobania, pasje czy humory, a najlepszym sposobem, żeby do nich dotrzeć, jest po prostu szczerość. Nie kupią ściemy, nie przekona ich sztuczna stanowczość, realizowana formułą: „Nie, bo… nie!”, a normalna rozmowa i rzeczowe argumenty – jak najbardziej. Przez ten czas bardzo polubiłem swoich „Kryminalistów” i mam nadzieje, że wyrosną z nich fantastyczni wolontariusze, bo fantastycznymi ludźmi już są!