Wilki atakują!

Jakiś czas temu w jednym z lokalnych serwisów informacyjnych pojawiła się informacja o wilkach w bezpośrednim rejonie PPN „wilczyca, skumała się z psem i razem polują na krowy”. Informacja rozeszła się w ekspresowym tempie i dotarła do najdalszych zakątków Internetu. Cóż, informacja w dzisiejszych czasach nie musi być zbytnio rzetelna, ważne by uzyskała status sensacji. Dobry nagłówek, kilka szokujących faktów i mamy zagwarantowaną wysoką „klikalność". Wilk to zawsze dobry temat, zwłaszcza gdy dochodzi do dramatycznej sytuacji, w którą wilki mogą być uwikłane.

Rozdzwoniły się telefony, przychodziły SMS-y, pojawiły się pytania, jak to z tymi wilkami w Parku jest. Nie będę recenzentem wspomnianego artykuły, pokuszę się jednak o przedstawienie kilku faktów i ciekawostek związanych z wilkami, oraz opowiem o swoich doświadczeniach z najstraszliwszym mieszkańcem Polesia. Na koniec zaproszę Was do wspólnej zabawy – razem zagramy na nosie „nagłówkowej” publicystyce.

Od czego zacząć? Najlepiej zrobić to od początku. W poprzednim stuleciu, gdym dziecięciem był, w publicznej telewizji transmitowano program „Domowe przedszkole”. W piosence na wejście padało pytanie: „Czy wilk zawsze bywa zły?” i dalej „możesz wiedzieć, jeśli chcesz…” i wiecie co? Guzik! Przez czas dłuższy niż ustawa nakazuje, oglądałem domowe przedszkole i ani razu, nie usłyszałem odpowiedzi na pytanie zadane w piosence… Dalej było jeszcze gorzej. Do kin weszła Pocahontas ze wspaniałym utworem „Kolorowy wiatr” i znowu pytanie bez odpowiedzi „Czy wiesz czemu wilk tak wyje w księżycową noc?” (nawiasem mówiąc, zawsze to śpiewam, gdy łyknę trochę płynnej weny). O czerwonym kapturku i jego sposobie na przedstawienie wilka nawet nie wspomnę. I tak już od dziecka, chciałem poznać prawdę, dowiedzieć się o wilkach wszystkiego!

Studia, praca, dom – zdarzenia, które towarzyszą większości z nas – w moim przypadku związane są właśnie z wilkami. Zacząłem czytać, szukać, obserwować, a wilki w podziękowaniu zaczęły wychodzić mi naprzeciw. Pierwsze spotkanie z wilkiem face to face miało miejsce jakieś 10 lat temu. Był luty, a ja strudzony spotkaniem z przyjaciółmi wracałem rowerem do mojego rodzinnego Zacisza. Jadąc po zmroku, ujrzałem w świetle latarki ślepia, mordercze, czerwone, straszne ślepia. Na środku ulicy stały 2 wilki i przyglądały mi się z zainteresowaniem. Jedyne co przyszło mi do głowy do krzyknięcie przerażającego „Buuuu!” i ruszenie w te pędy rowerem do domu. Mój okrzyk nie zrobił na wilkach szczególnego wrażenia, zeszły jednak z drogi i pozwoliły mi ruszyć czym prędzej do domu. Swoją drogą pobiłem wtedy życiowy rekord prędkości. Młodzieńcza fascynacja wilkiem trwa do dziś i pozostanie ze mną do samego końca. W końcu włączyłem wizerunek wilka na stałe do mojej osoby (co skrywa się pod rękawem Parkowca, wie tylko lekarz od obowiązkowych szczepień).

A teraz garść faktów i ciekawostek na temat samego wilka!

Wilk to typowy drapieżnik. Jest idealnie dostosowany do polowań. Ma długie i bardzo mocne zęby, które pozwalają żywić się tym, co wilk lubi najbardziej – jeleniami. Upolować jelenia to nie taka prosta sprawa. Wilk musi się sporo nabiegać, oddzielić najsłabsze z chmary i z pomocą rodziny dopaść ofiarę. Kondycja wilka to coś, czego możemy pozazdrościć. Pomimo typowo drapieżnego charakteru wilki nigdy nie polują na więcej niż muszą, są właściwymi selekcjonerami. Dieta wilków nie składa się natomiast wyłącznie z mięsa. Wilki często skubią zieleninę, zjadają owoce, zwłaszcza gdy jest ich pod dostatkiem. Grunt to dobrze zbilansować dietę.

 

Wilki żyją w grupach rodzinnych zwanych watahami – w wilczej rodzinie najważniejsi są rodzice, to oni decydują jak i gdzie polujemy, one uczą swoje potomstwo trudnej sztuki polowania, to od ich kondycji zależy los całej rodziny. W rodzinie jest bardzo dużo czułości i troski o siebie nawzajem. Nie spotykany u innych dużych drapieżników jest fakt, że w przypadku śmierci Basiora (wilczego taty) inny wchodzi w rolę Piastuna – to znaczy, że opiekuje się nie swoim potomstwem. Widzieliście kiedyś bawiące się małe szczeniaczki psów? Myślicie, że wilki nie bawią się w podobny sposób?

Terytorium jednej watahy to obszar 30 tys. ha – to tyle, co 3 Poleskie Parki Narodowe, 42 016,8 boisk piłkarskich i 90 749 970 japońskich tsubo – dużo prawda? Stąd też nieporozumienia, jeśli chodzi o podanie dokładnej liczby wilków na danym obszarze. Wilki z PPN są tymi samymi wilkami co w Nadleśnictwach Parczew i Włodawa. Chodzą sobie z lasu do lasu, bo nie ogarniają granic wymyślonych przez ludzi. Ba! Każda mała miejscowość wśród lasów znajduje się na wilczym terytorium. Nadleśnictwo poda, że ma 5 wilków, drugie też, w Parku potwierdzimy, że i u nas są i nagle z „pięciowilczej” watahy robi się 15 wilków na małym obszarze. Niestety, statystyka nie jest mocną stroną wilków i ciężko się im odnieść do danych publikowanych w internetach.

Wilki to zwierzęta, które unikają człowieka jak ognia. Dosłownie! Człowiek ma ogień, ogień w pochodni, ogień w lufie a ze strony człowieka wilka raczej nie spotkało nic dobrego. Dzięki doskonałemu słuchowi i węchowi zwierzaki te wiedzą o naszej obecności w lesie na długo przed tym nim zdążymy nawet pomyśleć by pójść do lasu i nie wychodzą nam naprzeciw. A gdy już dojdzie do spotkania? Wilk przygląda się nam z uwagą. Do tej pory sądziłem, że z czystej ciekawości czy też troski o nas samych „Dziwny zwierzak, na dwóch łapach pewnie mu ciężko łazić”, „Do lasu? Tak bez sierści na grzbiecie? Niepojęte…”. Okazuje się, że wilki patrzą nam tak naprawdę w oczy. Śledzą nasz, by dowiedzieć się co zamierzamy. Do tej pory sądzono, że tę umiejętność posiadają wyłącznie naczelne i krukowate, a tu niespodzianka! A może chodzi o pojedynek „kto pierwszy mrugnie?”

Jak widzicie, rozpisałem się ponad przeciętnie. Tak to jest, gdy piszesz o czymś co Cię pasjonuje. Ciekawostek i faktów o wilkach można jeszcze podać bez liku. Czas jednak odpowiedzieć na pytania z czasów dzieciństwa: czemu wilk tak wyje w księżycową noc? Wyje, by powiedzieć: jestem. Wilcze watahy nie wchodzą sobie w parady. Mają jasne wyznaczone rewiry, których się pilnują. Na ich obrzeżach zostawiają ślady zapachowe z informacją „Rodzina wilków z Polesia, nie przeszkadzać”. Jednak, gdy na niebie wychodzi księżyc w pełni, wilki łapią „zasięg” i dzwonią międzymiastową, a raczej miedzywatahową, by powiedzieć sąsiadom: jestem. Wycie służy też do komunikacji między osobnikami i zacieśnianiu relacji. Wilki wyją, by świętować w ten sposób udane polowanie lub odstraszają intruza. W czasie wycia panuje przyjazne nastawienie, także wobec przedstawicieli innych gatunków. Wycie stada zaczyna się od pojedynczego głosu samca, po czym dołączają do niego kolejne osobniki.

A czy wilk zawsze bywa zły? Wilk nigdy nie bywa zły! On nie zna takiego pojęcia. Tylko człowiek zna pojęcie zła, bo tylko człowiek jest do niego zdolny. Tworzymy mity o morderczych wilkach wyjadających dzieci z kołysek, zjadających bezbronne babcie po to, by usprawiedliwić swoje zachowanie. A czy wilk zjada krowy, owce i inne zwierzęta gospodarskie? Tak. Zjada, bo może. To na człowieku spoczywa odpowiedzialność za zwierzęta udomowione, nie na dzikich mieszkańcach lasu.

A teraz zabawa, do której chciałbym Was wszystkich zachęcić. Ten artykuł jest mało sensacyjny, będzie wiec miał niewielu odbiorców. Jednak Wy możecie rozpowszechniać trochę inną wiedzę o wilkach niż tabloidy – wszystko w Waszych rękach. Udostępniajcie artykuł, gdzie tylko się da, ale z odpowiednią adnotacją, tak by wzbudzić niesłychaną sensację. O to kilka propozycji do wykorzystania:

1. SZOK! Wilki zjadają krowy! Zabezpiecz swoje stado…

2. 15 wilków w lesie? Co jeszcze ukrywają pracownicy Parku…

3. Mordercze oczy – jakim cudem przeżyć spotkanie z wilkiem

4. Bajki kłamią! Czy telewizji można jeszcze ufać?

5. Jeszcze nie wszedłem do lasu, a one już tam były! Wilki czają się wszędzie

6. Wilki atakują!

7. Żyje na wilczym terytorium, to cud, że jeszcze żyje!

8. Niewygodna prawda o wilkach, przyrodnicy przerażeni!

9. Czy las to jeszcze dobre miejsce na spacer? Przeczytaj, zanim pójdziesz…

10. Nie wierzę, jak mogłem być tak głupi! Szokujące wyznanie pracownika Parku.

Czekam też na Wasze propozycje i wierze w Waszą kreatywność inwencję i pomysłowość. Wilki to niesamowicie pasjonujące stworzenia jako ludzie moglibyśmy się od nich wiele nauczyć. Cóż tylko jedno stworzenie zasłużyło na miano „najlepszego przyjaciela człowieka” i nie była to owca.

Wilk nie winien temu, że Bóg stworzył go wilkiem.

Zdjęcia: A. Tarkowski