Przychodzi bocian do lekarza, czyli o Ośrodku Rehabilitacji Zwierząt



Od początku istnienia ludzie oddziaływali w różny sposób na środowisko. Karczowali lasy, osuszali bagna, stawiali osady i miasta, a w końcu poprzecinali swoją planetę siecią dróg i autostrad. Presja, którą wywarliśmy na środowisko, przyniosła przykre skutki wobec jego pozostałych mieszkańców. W miejscu pradawnej puszczy pojawiły się pola uprawne, aglomeracje i szlaki komunikacyjne, a w takiej rzeczywistości ciężko odnaleźć się zwierzętom. 

W miejscach, gdzie człowiek spotyka się z dziką naturą, często dochodzi do konfliktów lub kolizji. Coraz częściej słyszy się o kolizjach drogowych z udziałem dzikiej zwierzyny. Stojące przy drogach znaki ostrzegawcze okazują się niewystarczającym rozwiązaniem, a liczba poszkodowanych rośnie. O ile ludzie mogą liczyć na przyjazd pogotowia ratunkowego, nie zawsze jest ktoś, kto pomoże poszkodowanemu zwierzakowi. Nie wszystkie wypadki kończą się przecież tragicznie.  Dla rannych zwierząt, wymagających opieki, powstają specjalne miejsca, takie jak Ośrodek Rehabilitacji Zwierząt w Poleskim Parku Narodowym. 
Ośrodek Rehabilitacji Zwierząt w Starym Załuczu utworzono w 2001 roku. W 2012 roku powstała jego filia w Zawadówce. Zwierzęta znajdują tu troskliwą opiekę i odpowiednie warunki do odzyskania sprawności. O mieszkańców troszczą się nie tylko pracownicy Parku, ale także lekarze weterynarii, którzy służą fachową wiedzą i doświadczeniem.

Od momentu powstania do końca 2015 roku w Ośrodku przebywało łącznie 456 zwierząt z 49 gatunków. Najczęściej trafiają do nas ptaki, m.in.: myszołowy, pustułki, sójki, błotniaki, bąki, bieliki, łabędzie, czaple siwe. Najliczniejszą grupę stanowią jednak bociany białe. Większość bocianów z Ośrodka to młode, które wypadły z gniazda. W naturalnym środowisku nie miałyby większych szans na przeżycie, ale w specjalnie przygotowanej wolierze szybko nabierają sił i już w sierpniu opuszczają nasz Ośrodek na własnych skrzydłach. 

Ssaki z kolei trafiają do filii w Zawadówce. Tam wybudowano dla nich specjalnie skonstruowane schrony. Lokalizacja zapewnia zwierzętom spokój i dużą przestrzeń. Chociaż Ośrodek w Zawadówce powstał stosunkowo niedawno, opiekę i schronienie znalazło w nim już ogółem 76 zwierząt. Były to głównie sarny, łosie, dziki i zające.  Ze względu na swój charakter, miejsce nie jest dostępne dla zwiedzających. Pozwala to uniknąć zwierzętom niepotrzebnego stresu i przede wszystkim nie przyzwyczajają się do ludzi.



Pomagajmy mądrze!

Nie każde zwierzę potrzebuje naszej pomocy. Zdarzają się przypadki dostarczania do Ośrodka osesków saren. Sarna często zostawia swoje młode, ale czuwa w pobliżu. Nie należy podchodzić do maleństw ani ich dotykać. Mama sarna wie, co robi! 

W 2016 roku aż 8 puszczyków znalazło się w Ośrodku. Ptaki po odkarmieniu i otrzymaniu odpowiedniej pomocy zostały wypuszczone na wolność. Nie powinny jednak wcale do nas trafić. Gdy puszczyki nie mieszczą się już w dziupli lub gnieździe, „wypadają” z niego, pozostając w pobliżu. Cały czas zajmują się nimi i karmią je rodzice. Cieszy nas, że coraz więcej osób chce pomagać zwierzętom, jednak nie zawsze ta pomoc jest potrzebna. Zdarza się nawet, że może wyrządzić więcej szkody niż pożytku.

W przypadku zaobserwowania zwierzęcia rannego, porzuconego czy takiego, które wygląda na potrzebujące pomocy, najbezpieczniej do nas zadzwonić. Pracownicy Parku odpowiedzą na wszystkie pytania i w razie potrzeby udzielą zwierzęciu pomocy.  

Praca w Ośrodku Rehabilitacji Zwierząt to niemałe wyzwanie. Wymaga dużej cierpliwości i „dobrej ręki” do zwierząt. To nie tylko przebywanie wśród bocianów i wypuszczanie wyleczonych zwierzaków. To także przygotowywanie pokarmu, sprzątanie, czyszczenie misek i wolier, zmienianie opatrunków itp. Często przychodzą ciężkie chwile, ponieważ nie każdemu zwierzęciu udaje się pomóc, jednak satysfakcja z każdego uratowanego podopiecznego jest ogromna.



 























Śledźcie fanpage:

Zaglądajcie na Instagrama:
I zakładajcie odlotowe koszulki:

Komentarze

  1. =|D2|=|SWAT|=RuleZ=2 września 2017 12:46

    Świetne zdjęcia, co za wyczucie! Chętnie wyruszyłbym w podróż po parku z takim przewodnikiem z pasją i zamiłowaniem. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jak zwiedzać Poleski Park Narodowy z dziećmi?

Obraz
Dzień dobry, cześć i czołem! Jak zwykle spóźniony, ale już jest: najnowszy tekst na blogu „Okiem Parkowca”. Tym razem postaram się odpowiedzieć na najważniejsze pytanie ostatnich miesięcy: jak zwiedzać Poleski Park Narodowy z dziećmi? Rodziny z dziećmi są obecnie najliczniej odwiedzającą nas grupą osób. Zwłaszcza w okresie wakacyjnym na ścieżkach i w muzeum PPN poczuć można się bardzo „rodzinnie”. Tekst ten ma być praktycznym poradnikiem dla wszystkich, którzy wybierają się do Poleskiego Parku Narodowego właśnie z dziećmi.  „Proszę Pana, przyjechaliśmy z dziećmi. Co nam pan poleci?” Codziennie staram się odpowiadać na podobne pytania, więc teraz postaram się odpowiedzieć raz, a dobrze. Sam nie posiadam dzieci. Będzie to więc tekst obserwatora i przy okazji osoby jako tako zorientowanej na temat Poleskiego Parku Narodowego.  Co można zobaczyć z dziećmi w PPN? Praktycznie wszystko! Na pewno złym pomysłem nie będzie wybrać się do naszych ośrodków. W budynku dyrekcji Pa
Czytaj więcej

Wilki atakują!

Obraz
Jakiś czas temu w jednym z lokalnych serwisów informacyjnych pojawiła się informacja o wilkach w bezpośrednim rejonie PPN „wilczyca, skumała się z psem i razem polują na krowy”. Informacja rozeszła się w ekspresowym tempie i dotarła do najdalszych zakątków Internetu. Cóż, informacja w dzisiejszych czasach nie musi być zbytnio rzetelna, ważne by uzyskała status sensacji. Dobry nagłówek, kilka szokujących faktów i mamy zagwarantowaną wysoką „klikalność". Wilk to zawsze dobry temat, zwłaszcza gdy dochodzi do dramatycznej sytuacji, w którą wilki mogą być uwikłane. Rozdzwoniły się telefony, przychodziły SMS-y, pojawiły się pytania, jak to z tymi wilkami w Parku jest. Nie będę recenzentem wspomnianego artykuły, pokuszę się jednak o przedstawienie kilku faktów i ciekawostek związanych z wilkami, oraz opowiem o swoich doświadczeniach z najstraszliwszym mieszkańcem Polesia. Na koniec zaproszę Was do wspólnej zabawy – razem zagramy na nosie „nagłówkowej” publicystyce. Od c
Czytaj więcej

Tadeusz Kościuszko i Ludwika Sosnowska - historia nieznana

Obraz
O, ile ludzi! Państwo też na transatlantyk? Tak? To dobrze, może uda mi się ukryć w tym tłumie… Bo widzicie, ja tutaj jestem w takim „trybie incognito”. Co tam, zaryzykuję i powiem Wam, kim jestem. Andrzej Tadeusz Bonawentura Kościuszko herbu Roch III. Ale nikomu ani słowa, bo jeszcze to moje sosnowickie Licho usłyszy… Właśnie przed nim, a w zasadzie przed nią uciekam i to tak daleko, jak tylko się da. Tadeusz Kościuszko Od początku. Byliście kiedyś w Sosnowicy? Nie? Ja niestety tak… Nie, żeby Sosnowica sama w sobie była zła. Absolutnie! Sosnowica to piękna mieścina! Aleje: Grabowa, Kasztanowa; woda, rzeki, jeziora – Polesia czar! Gdybym jednak mógł odwrócić bieg historii, w życiu bym się do Sosnowicy nie wybrał. Zaraz po skończeniu Szkoły Rycerskiej, zanim zacząłem myśleć o jakiejś robocie, wybrałem się na wczasy. Sami wiecie – koniec szkoły trzeba uczcić. Wziąłem kilku kumpli i ruszyliśmy na Polesie, nad Jezioro Czarne. Jezioro Czarne koło Sosnowicy To był dobry c
Czytaj więcej