Niech się BBC wstydzi!

Drodzy miłośnicy przyrody! Ostatnim tekstem udało się nam skutecznie przegonić zimę i odbyło się to w całkowicie pokojowy sposób! Ba! Nie trzeba było nawet topić Marzanny, co osobiście uważam za duży sukces. Nie mam nic przeciwko tradycji, ale akt topienia nie jest optymistyczny. Niemniej nie czas jeszcze na odkorkowanie szampana. 

Wiosna nadciąga na Polesie niczym rozpędzony pociąg. Nie jest to niestety Pendolino, jak moglibyśmy oczekiwać, a raczej pociąg relacji Lipniak – Daleczkąt (oczywiście ironizuję – pociągi tej linii są nader szybkie), co skutecznie gasi nasze wiosenne zapały. Miałem jednak już dość grzania czterech liter przy kominku. Dzień się wydłuża, więc grzech go nie wykorzystać. 

Oj, ciągnie Parkowca do lasu, czy – jak napisałem kiedyś na Facebooku: „durnia na Durne Bagno”. Dzisiaj więc kilka słów o wyprawie na Durne Bagno. Korzystając z wolnego popołudnia, wsiadłem na rower i ruszyłem na spotkanie z przygodą. Durne Bagno jest zlokalizowane bezpośrednio przy ścieżce rowerowej „Mietiułka”, której trasa rozpoczyna się w miejscowości Łowiszów, przy dużym zadaszeniu turystycznym. Dalej piaszczystą drogą leśną zmierzamy do celu tego wpisu.

Nazwa „Durne Bagno” nie jest przypadkowa. Miejscowa ludność zawsze miała z tym bagnem kłopot. Stare szeptuchy zwykły mawiać, że „kto na durne bagno stanie, sam się durnym staje”. I choć ludziom nie ubywało może punktów w skali IQ, ale faktycznie z tym torfowiskiem było coś nie tak… Nierzadko ludzie, zapuszczający się w te rejony, mieli problem ze znalezieniem drogi powrotnej. Dochodzenie przeprowadzone przez agentów CSI, NCIS i Archiwum X wykazało, co jest tego powodem. Na Durnym Bagnie występują dwie bardzo ciekawe rośliny: borówka bagienna, zwana także pijanicą oraz bagno zwyczajne, zwane… bagnem zwyczajnym. Ta druga znana jest ze swoich silnych olejków eterycznych i była wykorzystywana przez nasze babcie do odstraszania moli. Pijanica (jak wskazuje nazwa) ma natomiast dość szczególne właściwości. Po jej spożyciu (omyłkowym, rzecz jasna) organizm doznaje lekkiego rauszu. Ot i cała historyja! Trafiasz na bagno, zjadasz parę jagódek, nawdychasz się oparów bagna zwyczajnego – faktycznie, można zdurnieć.

Zdecydowałem jednak nie korzystać z tych, wątpliwych, atrakcji Durnego Bagna. Rozkoszowałem się po prostu widokiem z wieży i wszechogarniającym spokojem. Durne Bagno polecam wszystkim, którzy chcą obcować z poleską przyrodą sam na sam.

Ale to nie koniec naszej wycieczki! Dalej z siodełka roweru podziwiałem ścieżkę rowerową „Mietiułka”. Co prawda, z powodu braku czasu i jeszcze nie najlepszej kondycji po zimie, wybrałem tylko część trasy, prowadzącą wzdłuż rzeki o nazwie Mietiułka. Tam czekał na mnie szereg niespodzianek. Łąki przy Mietiułce są genialną bazą dla wszelkiej maści ptactwa. Dzięki staraniom służb Parku, udało się łąkom przywrócić naturalny, mokradłowy charakter. Zwłaszcza wczesną wiosną nie brakuje tam wody. Na skraju jednego z rozlewisk zaobserwowałem łosia, nieco zdziwionego moją obecnością. Wyglądał dodatkowo, jakby zamierzał skoczyć na główkę w otchłań rozlewiska. Odległość nie pozwoliła na zrobienie zdjęcia zaspokającego moją pazerność. Wtedy też podjąłem decyzję o zakupie teleobiektywu. Zostaje mi tylko stanąć z czapką pod muzeum i zbierać fundusze na realizację marzeń.

Zostawiłem łosia z decyzją o skoku i ruszyłem dalej. Podróż umilały mi czajki, bawiące się w pilotów akrobatów. Co chwilę wykonywały fikuśne beczki w powietrzu. Zaraz na prawym brzegu rzeki zobaczyłem rudel saren, które postanowiły sobie urządzić gonitwę do lasu, mało nie gubiąc przy tym nóg. Zbliżając się do ścieżki „Perehod”, minąłem dwa łabędzie, ukrywające się za szuwarem. Naiwnie liczyły, że Oko Parkowca ich nie wypatrzy. Na koniec mym (a dzięki zdjęciom – także Waszym) oczom ukazał się niesamowity widok: czterdzieści czapli białych, podrywających się z rozlewiska. Dawno nie widziałem takiego skupiska tych ptaków w jednym miejscu. A dość łatwo je wypatrzeć, bo świecą w krajobrazie niczym koszula w reklamie proszku do prania (nie powiem jakiego, ale pozdrawiam Pana Chajzera!). Wycieczkę zakończyłem przy ścieżce przyrodniczej „Perehod”.

Czy Polesie nie jest niesamowitą krainą? Jedno popołudnie, jedna wycieczka, a kontakt z przyrodą lepszy niż połączony maraton filmów przyrodniczych BBC i National Geographic! Gorąco Was zapraszam na wycieczki rowerowe i piesze do Poleskiego Parku Narodowego! Ja wybiorę się tam jeszcze nie raz!

Śledźcie fanpage:

https://www.facebook.com/okiem.parkowca/

Zaglądajcie na Instagrama:

https://www.instagram.com/okiemparkowca/

I zakładajcie odlotowe koszulki:

https://okiemparkowca.cupsell.pl/k/all