Od czegoś trzeba zacząć...

Witam Was bardzo serdecznie na moim autorskim blogu!

Długo zastanawiałem się nad jego tematyką, nad nurtem, którym będą płynąć kolejne teksty. Przede wszystkim jednak myślałem nad pierwszym z nich. Pierwszy artykuł powinien być podobno jak grom z jasnego nieba. Krótki, zwięzły, ale robiący piorunujące wrażenie – tak, aby każdy, kto go przeczyta, czekał na kolejną odsłonę. No cóż, przynajmniej próbowałem... 

W blogu Okiem Parkowca znajdziecie cykl historii i przygód młodego – czyli świeżo upieczonego – pracownika Poleskiego Parku Narodowego. 

Zacznijmy jednak klasycznie, od początku (tak chyba będzie najlepiej). Zastanawiacie się może: dlaczego park narodowy? Praca w takim miejscu od zawsze była moim marzeniem. W Polsce istnieją obecnie 23 parki narodowe, które zajmują zaledwie 1% powierzchni kraju. Tereny parków to obszary niezwykle cenne przyrodniczo, często praktycznie niezmienione przez ludzi. Czynna ochrona środowiska, prowadzona na ich obszarze, ma na celu nie tylko chwilowe umożliwienie obserwacji  i podziwiania przyrody, ale przede wszystkim – zachowanie dóbr i piękna natury dla przyszłych pokoleń. Mam nadzieję, że za 20, 50 czy 100 lat ludzie nadal będą mogli zachwycać się dzikim ptactwem czy rzadkimi, niezwykłymi roślinami. Temu właśnie służą parki narodowe, a starają się o to ich pracownicy. To niezwykli ludzie, pełni pasji i zaangażowania. Są świadomi tego, co robią i doskonale znają wagę dzikiej przyrody. I jak tu nie chcieć z nimi pracować? 

Czas wyjaśnić, dlaczego właśnie Poleski Park Narodowy. W pierwszej chwili można by pomyśleć, że to zwyczajna wygoda i lenistwo wpłynęły na mój wybór. Jestem z Polesia. Tu się urodziłem i wychowałem, więc naturalna jest chęć zostania w rodzinnym gnieździe. Prawda, jak zwykle, jest jednak bardziej złożona. Tereny Polesia oczarowały mnie lata temu. Nie pamiętam konkretnego dnia ani godziny, ale w pewnym momencie życia stwierdziłem: tak, to jest to miejsce. 

Czy widzieliście kiedyś poleski poranek? Latem, tuż przed wschodem słońca, stajemy się świadkami niezwykłego spektaklu sił przyrody. Poranne mgły unoszą się nad torfowiskami aż po horyzont i wprawiają obserwatora w stan mistycznego uniesienia… Pamiętam, gdy jako dziecko biegałem po okolicznych łąkach w poszukiwaniu niezwykle pięknych i tajemniczych ptaków – żurawi. Obserwowałem je uważnie przez lornetkę, starając się podejść jak najbliżej. W żurawiach jedna cecha podoba mi się najbardziej. Pomimo tego, że co roku nas opuszczają i lecą w tereny, gdzie może jest i piękniej, i lepiej, jednak zawsze do nas wracają.  

Myślę, że z „młodym Parkowcem” jest właśnie tak samo… Może gdzieś indziej byłoby mi lepiej, i piękniej, ale to tu jest moje miejsce, do którego zawsze powrócę.

Tekst i zdjęcia: Marek Tokarzewski