Okiem Parkowca

D ziś mam dla was inną, bo smutną historię. Niestety nie zawsze możemy cieszyć się z sukcesów w ochronie przyrody. Nie wszystkie działania przynoszą mierzalny efekt. Choćbyśmy podejmowali jeszcze więcej starań, nie uratujemy wszystkich zwierząt, roślin czy ekosystemów. Smutne, ale prawdziwe. Dziś podzielę się z wami smutną historią pewnej wadery – wilczycy. Wilki od zawsze zajmowały szczególne miejsce w moim sercu. Dziecięcy lęk i strach stopniowo ustępowały miejsca fascynacji i chęci ochrony tych niezwykłych zwierząt. Za co najbardziej cenię wilki? Za całokształt i każdą rzecz z osobna. Obserwując te zwierzęta, nie można wyjść z podziwu dla ich inteligencji (w końcu oswoiliśmy je przed tysiącleciami, aby stały się najlepszym przyjacielem człowieka). Jednak w ludziach wilki zawsze budziły negatywne emocje. Kojarzone były z krwiożerczymi, bezlitosnymi bestiami, które należy tępić. Ludzie nie znoszą konkurencji, dlatego nie było miejsca dla wilków, jako kolejnego amatora polowań n

Pierwsze skojarzenie dotyczące pracy w parku narodowym to przede wszystkim ochrona przyrody. Cóż, trudno się temu dziwić, skoro jest właśnie nadrzędnym celem takich miejsc. A Jak ma się do tego edukacja i udostępnianie parku? Czy one również mają znaczenie dla cennych walorów środowiskowych? Moim zdaniem zdecydowanie! I o tym właśnie będzie dzisiejszy tekst – o przygodach z edukacją w Poleskim Parku Narodowym. Mój pierwszy kontakt z edukacją ekologiczną miał miejsce jeszcze w czasie trwania stażu. Zostałem poproszony o pomoc w organizacji zajęć „Zima w Parku”. To cykliczna impreza organizowana przez PPN podczas ferii zimowych, która z roku na rok przyciąga coraz większe grono młodych miłośników przyrody. Powiem szczerze, że byłem całkowicie przerażony. Nigdy wcześniej nie pracowałem z dziećmi! Czym je zająć? Jak zdobyć ich zainteresowanie? Obawiałem się najgorszego: że zostanę wyśmiany przez gimnazjalistów, że młodsze dzieci zasną po 5 minutach prelekcji, a zabawy, które przygot